Bir müddettir problemli bilinç altım sakinleşmiş ve deli saçması rüyalar görmez olmuştum….Ta ki dün geceye kadar.
Sevgili ablam Petek ve bendeniz rüyamda büyük bir trafik kazası geçiriyoruz ve arabadan hiç bir şey olmadan çıkmayı basarıyoruz. Burnumuz bile kanamıyor. Sakin sakin yürüyoruz ve otel görünümlü bir tesise giriyoruz. Bizi genç bir çocuk karşılıyor ve “Bir müddet sizi burada ağırlayacağız” diyor.
“Ne münasebet” diyerek ailemize yakışır bir çıkış yapıyorum önce; ama hemen ayılıyorum ve çocuga “biz aslında öldük di mi?” Diye soruyorum.
Çocuk, “çok erken farkettiniz, eve malesef hayatınızı kaybettiniz, sizi GEÇİŞ YAPANA KADAR burada ağırlayacağım” diyor.
Çok şaşırıyoruz, nasıl yani? geçiş ne zaman olacak?, arada mı kaldık? gibi kaygılarla odamıza check in yapıyoruz.
Öğleden sonra çocuk yanımıza gelip, “sabah yeni ölenler gelecek ama öldüklerinini farkına çok uzun süre varmayabilirler siz de lütfen durumu idare edin ve sakın belli etmeyin” diye bizi uyarıyor.
Sabah oldugunda yapacak işimiz olmadıgından ve ölü oldugumuzdan bare biz de gidelim yeni gelenleri izleyip cocuga yardım edelim diyoruz.
Tesise gelenleri karşılıyoruz. Bana denk düşen orta yaşlı bir adamın gerçek hayatta sol kolu felçliymiş ama ölünce bu gibi rahatsızlıklar kalmazmış. Adam öldüğünün farkında olmadıgından hala sol kolu felçliymiş gibi davranıyor, ben de aman kolunuza dikkat edelim gibi numaralar yaparak adama kendini canlı hissettirmeye çalışıyorum.
Ortama alışmaya başlıyoruz. Akşam çocuga, PEKİ SONRA NE OLUYOR? Diye soruyorum. Kimse bilmiyor diyor, geçiş yaptıktan sonrası muamma.
Gitmek zorundamıyız, bir müddet burada kalıp sana yardım edemez miyiz? Dıyorum
Bir müddet kalabilirsiniz diyor çocuk
Zaman içerisinde tesiste yardım etmeye devam ediyoruz ve çocukla aramızda bir güven oluşüyor. Bir sabah çocuk bize, madem daha burdasınız size yasayan insanlarla nasıl iletişime geçeceğinizi öğreteceğim diyor.
O zaman ilk annemle konusmak istiyorum diyorum.
Petek’le eve gidiyoruz. Annemn kolunu tutup, azımızı acmadan, karnımızdan konusursak, titreşimlerden dolayı dokundugun kişi ne ssöylediğini anlayabilirmiş. Annem ilk basta çok şaşırıyor ve irkiliyor ama durumu uzun uzun açıklıyoruz. Anneannemle konusmak istiyoruz ama korkup fenalaşırsa diye çekiniyoruz. Önce annem anneanneme durumu açıklıyor sonra anneannem hazır oldugunda onunda koluna dokunarak karnımızdan konusmaya ve titreşim yaymaya başlıyoruz.
Her ne kadar hazırlıklı olsa da anneannem fenalaşıyor. Su kolanya derken baya bir vakit geçiyor.
Petek anneme CENAZEMİZ KALABALIK MIYDI? Diye soruyor. Annem bir süre sessiz kalıyor..Araya ben girerek.. ÇOK MU BOŞTU? Diyorum.
Annem yaanii boş ta değildi ama kalabalıkta değildi idare ederdi diyor
Ofisten kimler geldi diye soruyorum.
“Sadece Elif ve Ulaş geldi, canım ulaş çok tatlı kız” diyor.
Öykü neden gelmedi diye sorup içinden düşünüyorum…Herhalde dayanamadı, çok üzüldü
Petek’le birbirimize bakıp keşke biraz daha yaşasaydık diyoruz
04:30 da nefes nefese uyandım.
Öykü burdan sana sesleniyorum.
Bir gelme bak cenazeme, kolunu tutup bütün gün karnımda titreye titreye peşinden dolaşmazsam. Paranormal Activitydeki gibi gece uyurken seni ayagından çekip yerkerde sürümezsem bana da Levent demesinler
Bu arada; Oha yani böle rüya mı olur….içim kasıldı
LeventDokuzer 